DÜŞÜNDÜĞÜNDEN DAHA YAKINSIN

Colorado'da tatildeydim. Bir sabah, uzun bir tırmanma yürüyüşü yapmak için erken kalktım. Yaklaşık dört kilometrelik bir parkurdu ve Beaver Creek Dağı'nın zirvesine doğru çıkıyordu. Parkurun başlangıç noktasında, zirveye ulaşmanın üç saat süreceğine dair bir uyarı vardı.

Gözlerimi kaldırıp varmak istediğim hedefe baktığımda, gözüm korktu. İzleyeceğim yol, oldukça sarp ve zorlu bir patikaydı. Zaten başlangıç noktası deniz yüzeyinden 2,500 metre yüksekteyken, Zirve 3,350 metreye uza
nıyordu.

Daha ilk adımlardayken, normalden daha sık nefes almaya başladım. Kendi kendime 'Sakin ol, acele etme!' diyordum. Houston'daki evimdeyken haftada bir kaç gün, kilometrelerce koşuyor ve pek çok kez basketbol oynuyordum. Ama orada rakım yalnızca 15 metreydi. Colorado dağlarının ince havası, zirveye varıp varamayacağım konusunda beni endişelendiriyordu.

Yanımda yalnızca cep telefonum ve su vardı. Karalı bir şekilde uygun adımlarla yürümeye devam ettim. İlk on beş dakike nispeten kolay sayılırdı. İkinci onbeş dakika da giderek artan bir şekilde zorlanmaya başladım. Adeta üzerimde yük taşıyordum. Sık sık durup nefesim düzelene kadar beklemem gerekti. 

Yürüyüşümün kırk beşinci dakikasında, patika aşırı dikleşmişti. Artık yürümüyor, adeta tırmanıyordum. Kavak ve çam ağaçlarıyla kaplı yamaçta, patika önümde bir gökdelen gibi yükseliyordu. Manzara güzel olduğu kadar yıldırıcıydı da. Fiziksel olarak formda olmama rağmen, bacaklarım yanıyor ve kalbim şiddetle atıyordu.

Yüksek bir bölümü aştıktan sonra, nefes alabilmek için durmam gerekti. Her yanımdan ter fışkırıyordu. O anda şöyle düşündüm. 

'Eğer bunun gibi iki saat daha varsa, yapabileceğimden emin değilim.'

Bulunduğum noktaya kadar, başka hiç kimseyle karşılaşmamıştım. Ancak birdenbire patikanın yukarısından aşağıya inmekte olan yaşlı bir adam belirdi. Üzerinde şort, tşort, yürüyüş ayakkabılarından başka bir şey yoktu ve elinde bir baston taşıyordu. Son derece soğukkanlı ve sakin görünüyordu. Bana baktı ve içinde bulunduğum durumu anladı.

Tam yanımdan geçerken, tüm bakış açımı değiştiren şu cümleyi söyledi:

'Düşündüğünden daha yakınsın'

Bu kelimeleri duyduğumda yenilendiğimi hissettim. Sanki ciğerlerime yeni bir hayat üflenmişti.

Enerji tüm bedenime yayıldı. Bacaklarım güçlendi. Yani bir rüzgar yakaladım. O noktadan yukarıya doğru, her zorlandığımda bu cesaret verici kelimeleri tekrar ettim;

'Başaracağım. Düşündüğümden daha yakınım.'

Tırmanışım zor olmasına rağmen, kaslarımın ve ciğerlerimin yanmasına rağmen, hiç durmadan şöyle söylüyordum:

'Neredeyse zirvedeyim. Yapabileceğimi biliyorum.' Gerçekten 10 dakika sonra büyük kaya parçalarını aşar aşmaz kendimi muhteşem bir manzara da buldum. zirvedeydim!

Başlangıç noktasındaki tabelada, 3 saatlik bir yürüyüş olacağı yazıyordu. Bense bir saatin altında bir sürede tırmanışı tamamlamıştım. Yaşlı adamla karşılaştığım noktada, zirveye düşündüğümden çok daha yakındım. Yinede onun cesaretlendirici sözleri olmasaydı, büyük olasılıkla geri dönmüş olacaktım. Daha 2 saatim olduğunu ve asla başaramayacağımı düşünecektim.

Yaşlı adamla karşılaşıncaya kadar bakış açım dolasıyla düşüncelerim de çok sınırlıydı. Başlangıç levhasında yazanlar sahip olduğum tek bilgiydi. O ise hedefimden yalnızca 10 dakika uzaklıkta olduğumu bilmiyordu ve bana daha yakın olduğumu söylediğinde, bana farklı bir bakış açısı kazandırmış oldu. Yolun önümdeki göremediğim bölümünü o görüyordu, aynı Tanrı'nın sizin yolunuzun ilerisinde olanları görmesi gibi.

Nereye doğru gittiğinizi, hedeflerinizi, hayallerinizin neler olduğunu, hangi engelleri aşmak zorunda olduğunuzu bilmiyorum. Ama bu kelimeleri ruhunuzda hissederek, devam edemeyeceğinizi düşündüğünüz her anda kendinize tekrarlamanızı diliyorum:

Düşündüğünden daha yakınsın.

                                                                  joe Osteen

Öngörülerinizin ve hayallerinizin üzerine titreyin;

çünkü onlar ruhunuzun çocukları, sonuçta elde edeceğiniz başarıların planlarıdır.

                                                                Napoleon Hill