ÇALIŞAN ANNE VE ÇOCUK

Bir bebek bekliyorsunuz ve çalışıyorsunuz. Kafanızda cevap bekleyen bir yığın soru var. Bu soruları bulunduğunuz ortama ve zorluklara göre tek tek analiz edip ondan sonra bir karara varmanız gerekiyor. Kendinize soracağınız ilk soru şu olmalıdır.

 'Gerçekten çalışmam gerekir mi?'

Bu sorunun da çok çeşitli cevapları vardır. Geçim sıkıntısından dolayı çalışmak zorunda olailirsiniz. Çalışmaya alışmışsınızdır, evde durmak sizi mutsuz edebilir. Her iki durumda da hassasiyetle durmanız gereken konu, size bağımlı olan bir bebeğin ihtiyaçlarıyla kendi ihtiyaçlarınızı
tartmanızdır. Biliyorsunuz ki çocuğunuzun ilk yılları onun gelişimi açısından çok önemlidir. Ve bu yıllar telafisi olmayan yıllardır. İlk yıllarda bebeğin annesi ile birlikte olması idealdir. Anne sütüne ihtiyacı olduğu kadar, annesinin ilgi ve sevgisine de ihtiyacı vardır.

Geçim sıkıntısından dolayı çalışmak zorunda olan anneler ise durumlarını bir kez daha gözden geçirmelidirler. Acaba giderleri kısıp birkaç yıl çalışmadan çocuğumla ilgilenebilir miyim? Ne kazanabilirim? Maddi olarak kazandıklarım, çocuğuma manevi olarak kaybettirdiklerimden daha fazla ve gerekli mi? Bütün bu soruların cevabını belki de çocuğunuzu kucağınıza aldıktan sonra vermelisiniz. Çoğu anne doğumdan sonra çocuklarına olan bağımlılıklarından dolayı, eğer zorunluluk yoksa işlerine dönmek istememektedir.

Durumunuzu gözden geçirdiniz ve çalışmaya karar verdiniz. Şimdi de siz çalışırken çocuğunuza kim bakacak problemiyle karşı karşıyasınız. Bence çalışan kadının da en önemli problemi bu. Uzmanlar 3 yaşına kadar çocukları kreşe gönderme taraftarı değiller. Yoğun bir bakım ve ilgiye ihtiyaç duyan çocuğunuz kurumda bu bakım ve ilgiyi göremez. Yine küçük yaşta kreşe giden çocuklar ishal ve grip salgınından kurtulamazlar.

Çocuğunuzu hafta içi büyük annesine bırakıp hafta sonu birlikte olma yanlışını asla yapmayın. Minik yavrunuz böyle bir ayrılığı kaldıracak yaşta değildir. Eğer 2 yaşın altındaysa ayrı geçirdiğiniz bir gece bile daha sonraki ayrılıklarla birleşerek birçok probleme yol açabilir. Zaman kavramını bilmeyen çocuğunuz yarın veya hafta sonu geleceğinizi anlayamaz, sizi temelli kaybettiğini düşünür. Bu da çocuğunuzun kişilik gelişiminde olumsuz bir noktaya sebep olabilir.

Eğer çocuğunuz 3 yaşından küçükse yakın akrabalarınızdan birinin siz işteyken çocuğunuza bakması en doğru olanıdır. Kan bağı olan birisinin sevgi, şefkat duyması çok daha kolaydır. Gerçi büyük anne ile birlikte büyüyen çocuklarda da birtakım problemler ortaya çıkabiliyor. Bazı büyükanneler, anneleri çalıştığı için çocuklarına acırlar. Annenin yokluğunu telafi etmek için de torunlarını şımartırlar.

Yakın bir akrabanızın çocuğunuza bakma imkanı yoksa yine de 3 yaşın altındaki çocuğunuza kreş aramaktansa güvenilir bir bakıcı aramak çok daha iyidir. Bakıcı seçerken çok hassas olmanız gerekir. Fiyatı uygun diye yüzü gülmeyen, sevmesini bilmeyen bir bakıcının çocuğunuza faydası olacak yerde zararı olabilir. Güvenilir, sevecen, çocuğunuzu gerçekten seven çocuk yetiştirme konusunda az çok bilgisi ve tecrübesi olan bir bakıcı tercih etmeniz çocuğunuz açısından en sağlıklı olanıdır.

Çalıştığınız için vicdan azabı çekmenize gerek yok. Sizin çocuğunuz da duygusal açıdan normal bir çocuk olarak büyüyecektir. Yeter ki siz iş haricinde çocuğunuzla geçirdiğiniz vakitlerin kalitesini artırın. Ev işlerini ikinci plana atarak çocuğunuzla oyunlar oynayın. Onunla özel vakit geçirin. Vicdan azabından kurtulmak için çocuğunuzu asla şımartmayın. Ona her akşam oyuncaklar, çikolatalar getirerek onsuz geçirdiğiniz zamanı bu şekilde telafi etmeye çalışmayın.

Anneden beklenenleri özetlersek, ideal olan, annenin sıcak ve samimi bir hava içinde çocuğunu yetiştirmeye çalışması, onun olgunlaşmasına yardımcı olması, ölçülü bir sevgi ve belli bir disiplin içinde çocuğunun sorunlarına eğilmesidir.