18.03.2012

BİR BARDAK SÜTÜN HATRI...


Howard, yoksul bir ailenin çocuğuydu ve okul giderlerini karşılamak için kapı kapı dolaşarak eşyalar satıyordu.
O gün, hiçbir şey satamamıştı ve karnı da çok açtı. Bundan sonra çalaçağı ilk kapıdan yiyecek bir şeyler istemeye karar verdi. Kapıyı açan sevimli genç bayanı görünce utandı.
Yiyecek bir şeyler yerine "Affedersiniz, bir bardak su rica edebilir miyim?" diyebildi yanlızca. Genç bayan, coçuğun aç olabileçeğini düşünerek kocaman bir bardak süt getirdi ona. Çocuk, sütü yavaş yavaş içine sindirerek içtikten sonra:
"Çok teşekkür ederim, borcum ne kadar?" diye sordugenç bayana.
Genç bayan, "Borcunuz yok," diyerek, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle devam etti:
" Annem, gösterdiğimiz şefkat ve nezakat karşılığı olarak asla bedel ödemesini beklememizi öğretti bize," dedi. Çocuk "O halde çok teşekkürler, yürekten teşekkür ederim size," dedi.
Howard Kelly, evin önünden ayrıldığı zaman kendisini yanlızca bedensel olarak değil, ruhsal olarakta güçlü hissediyordu.

Yıllar sonra genç bayan çok ender rastlanan bir hastalığa yakalanmıştı. Yöredeki doktorlar çaresiz kalınca, hastalığı ile ilgili araştırmalar yapılması için enu büyük kente gönderdiler.

Dr. Howard Kelly, konsültasyon yapması için çağrıldığı hastanın hangi kasabadan geldiğini duyunca heycanlandı. Artık genç olmasa da yıllar önce kendisine sevgiyle yaklaşan bayanı ilk gördüğü anda tanımıştı ve onun yaşamını kurtarmak için elinden geleni yaptı.

Uzun süren tedaviden sonra bayan sağlığına kavuştu. Dr. Kelly, denetlemesi için önüne getirilen faturaya şöyle bir baktı ve üstüne bir şeyler yazarak zarfın içine koydu ve hasta bayanın odasına gönderdi. Kadın elleri titreyerek aldı zarfı eline. Açmaya korkuyordu..... Hastane faturasını asla ödeyemeyeceğini ve geri kalan yaşamı boyunca bu faturayı ödemek için çalışacağını biliyordu. Sonunda zarfı açtı ve faturaya iliştirmiş bir not dikkati çekti. Kağıtta şunlar yazılıydı:

"Hastane giderlerinin tamamı bir bardak süt karşılığı ödenmiştir."

                                                                                            STEVE GOODIER

5 yorum:

  1. tüylerim diken diken bir şekilde okudum! muhteşem!

    YanıtlaSil
  2. insan ne diyeceğini bilemiyor...
    ben de zaman zaman bu tür hikayeler paylaşıyorum bloğumda...
    keşke hepimiz bu hikayalerdeki mesajları alabiliyor olsak...

    YanıtlaSil
  3. Blogunuz ilgimi çekti sanırım çok ortak noktamız var :)TAKİPTEYİM...

    YanıtlaSil
  4. merrapunzel.blogspot.com BENDE BEKLERİM BLOGUNUZ ÇOK GÜZEL..

    YanıtlaSil