"Kışa dayanamıyorum. Sağ kalırsam taştan bir ev kurmam gerek. Yaz gelince dişimle tırnağımla çalışıp çabalayayım, kışın barınmak için bir taş ev yapayım" der.
Fakat yaz gelip de Isındı mı; kellesi kemiği yerine geldi mi; ilikleri, kemikleri kızışıp derisi gerildi mi, kendisini koskocaman görür de:
"İyi ama ben hangi eve sığarım ki?" der
İrileşir, ayağını çeker, tembel tembel, karnı tok sırtı pek, kendine güvenmiş bir hâlde gölgeye çekilir.
Gönlü:
"Bir ev yap!" derse de o:
"söyle be yahu! Ben nasıl olur da bir eve sığarım ki?" diye yanıt verir.
Sen de bir derde, bir sıkıntıya düştün mü b üzülürsün. Hırs kemiklerin bitişin, küçülür kalırsın.
"Tövbeden bir ev yapayım, kışın o evceğiz de barınayım," dersin.
Fakat dertten kurtuldun da hırsın büyüdü mü, köpek gibi senin de ev sevdan geçer gider.
hırsının büyümesi, tüm mesele..
YanıtlaSilTembellik gibi geldi bana erteleme işi sonraya atma :))
Silhırslı olmak lazım ama abartmamak lazım :) Emeğine sağlık efendim.
YanıtlaSilÇok güzel bir hikayeymiş :)
YanıtlaSilKarda kalmış minik köpek de çok şirin :)